kanaalpoging 1

Een kanaaloversteek lijkt iets magisch. Je springt aan de ene kant in zee en komt er aan de andere kant weer uit. Op 07 augustus 2015 mocht ik een poging doen om van Engeland naar Frankrijk te zwemmen. Om 04:30 sprong ik vol goede moed van de begeleidingsboot om naar het startstrand te zwemmen. De boot kan niet helemaal bij het strand komen dus voordat je start moet je al een stukje zwemmen. Het is maar een klein stukje, maar omdat het donker is zwem je totaal blind. Eenmaal op het strand steek je je handen in de lucht, dan klinkt de scheepshoorn van je begeleidingsboot en je mag beginnen.
Ik was niet de enige die die dag mocht starten, met mij waren nog een stuk of 4 zwemmers die op dat moment, begonnen aan hun oversteek. Ik stond op het strand met mijn armen in de lucht. Naast mij stond een meisje. Er klonk een scheepshoorn en we deden allebei niks omdat we niet wisten wiens scheepshoorn het was. Daar stond ik met mijn handen in de lucht. Ik vroeg mij af of mijn boot mij of mijn in de lucht gestoken handen wel kon zien. Na een tijdje deed ik mijn handen maar naar beneden. Toen klonk er nog een scheepshoorn. Ik wist nog steeds niet of het mijn scheepshoorn was maar ik ben maar gestart omdat ik vond dat ik wel lang genoeg op het strand had gestaan.
Nog voordat ik bij de boot was begon de boot met varen. Dit gaf mij het gevoel dat ik helemaal niet vooruit kwam omdat ik maar niet naast de boot terecht kwam. De eerste voeding ging niet heel lekker. Ik zwom nog steeds achter de boot. Mijn beker werd aangegeven met een voedingsstok en zit vast aan een hondenriem zodat mijn begeleiders de beker makkelijk terug kunnen trekken als ik klaar ben met drinken. Doordat ik al achterde boot was had ik niet genoeg riem en kon ik de beker niet kantelen om te drinken. Na een paar pogingen heb ik het maar opgegeven en ben ik verder gezwommen. Dan maar geen eerste voeding.
Gelukkig werd het snel licht en begreep de kapitein dat het fijner is om niet achter de boot aan te hoeven zwemmen maar naast de boot. Het zien van de zonsopkomst terwijl je aan het zwemmen bent heeft iets magisch en zo kwam ik vrij makkelijk door mijn eerste moeilijke moment heen wat standaard op 1,5-2 uur ligt. Na 1,5 uur wil ik er uit, als ik de 2 uur maar voorbij ben gaat het altijd beter.
Na 2 uur begon mijn schouder op te spelen. Een blessure waar ik sinds 2 weken opeens last van had. Gelukkig had ik een ruime hoeveelheid pillen tegen allerlei soorten problemen op de boot achtergelaten met een briefje erbij welke pillen ik in welk geval wilde hebben. Er werden 2 pijnstillers in een stuk banaan geduwd en we konden weer door.
De schouder bleef wat zeuren en andere smaken en kleuren pijnstillers werden er bij gehaald.
Ik was het zat, ik had pijn en ik zat er doorheen. Mijn begeleidingsteam was fantastisch en heeft alles gedaan om mij te motiveren om door te zetten maar na 9 uur werd de pijn in mijn schouder te erg om mee door te zwemmen en heb ik besloten de poging te staken.
Op dat moment was ik er van overtuigd dat mijn arm geamputeerd zou moeten worden en dat mijn volgende sportieve doel een deelname aan de paralympische spelen zou zijn. Zo erg bleek het gelukkig niet gesteld. Het probleem blijkt een technisch probleem in mijn zwemslag te zijn (hoewel het mij een compleet raadsel is waarom dit probleem zich nu opeens moet profileren), mijn arm hoeft er niet af en ik mag daardoor niet meedoen aan de paralympische spelen.
Wat ik wel moet doen is mij niet geheel duidelijk. De ene zegt dit, de andere dat. Als ik niet zwem of een gewone 1,5 uurs training zwem dan heb ik nergens last van en denk ik zelfs dat het "over" is. Pas als ik 2 uur echt non stop doorzwem krijg ik pijn. De komende tijd zal vooral in het teken staan van een zoektocht naar een oplossing hiervoor.