De nieuwste ontwikkelingen uit schoolslag kanaalestafetteland

Wegens planningsissues bij de kapitein van de begeleidingsboot zijn we verplaatst van half juli 2016 naar eind juni 2016. Praktisch gezien betekent dit dat we in worst case rekening moeten houden met een watertemperatuur van 12 graden.

Dit betekent zoals altijd de zaken her-evalueren en een nieuw plan van aanpak maken. Voor mijzelf betekent dit dat ik niet langer bij de Zijl zal trainen, maar dat ik op eigen gelegenheid ‘s ochtends in het Sloterparkbad train, bij openwater swimming club in het koude bad lig, wat crosstraining doe met de triatleten van de dolfijn en op licentie via GSA wedstrijden zwem. In het hoe en waarom van deze oplossing zijn jullie vast niet geïnteresseerd. Er waren wat katalyserende factoren, maar het zoeken naar een andere trainingsoplossing zal al een tijdje in de planning.

Deze nieuwe trainingsaanpak betekent boven alles dat ik mij meer kan richten op schoolslag doordat ik verantwoordelijk ben voor mij eigen trainingsinhoud. Of dit werkt of dat het alleen maar leidt tot een hoop drijven in het zwembad zonder dat er echt getraind wordt moet op termijn maar blijken.

Hoe gaat het eigenlijk met het bij elkaar krijgen van een schoolslagteam voor een kanaalestafette? Om eerlijk te zijn: niet briljant. Nadat we al heel snel met z’n drieën waren viel het een beetje stil qua aanmeldingen. Er waren wel geïnteresseerden maar die haakten om allerlei redenen toch af. Inmiddels heb ik nog meer geïnteresseerden gevonden en hoop ik dat het tot nog 1 feitelijke aanmelding komt. Ik zou zelf bereid zijn om een 2 of 3 persoons estafette te doen. Helaas denken niet alle teamleden daar het zelfde over, dus als ik het team niet bij elkaar krijg dan is mijn enige alternatief een solo bij 12 graden in schoolslag....... ik geloof dat ik wel eens makkelijkere dingen heb geprobeerd.

Er moeten toch meer schoolslagzwemmers zijn die bij 12 graden kunnen zwemmen?

schoolslagzwemmers gezocht

Met de ene uitdaging nog maar net achter de rug ben ik al weer bezig met de volgende. Toen ik te veel pijn in mijn schouder had om nog heel veel borstcrawl te kunnen zwemmen, heb ik de rest van het open water seizoen doorgebracht met schoolslag. En dat ging best aardig. In het eindklassement was ik tweede in mijn leeftijdscategorie op de km schoolslag.
Als ik schoolslag zwem heb ik eigenlijk vrij weinig pijn, niet in mijn schouder en nergens anders. Het kost mij alleen wel veel meer energie dan borstcrawl. Energietechnisch staat een km schoolslag ongeveer gelijk aan 10 km borstcrawl. Al snel kwam het idee bij mij boven om het kanaal dan maar in schoolslag te zwemmen. Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.
Het moet echter wel gaan. Als 1 km schoolslag energietechnisch gelijk staat aan 10 km borstcrawl dan moet ik dus energie hebben om 35 km schoolslag = 350 km borstcrawl te kunnen zwemmen. Dan zou ik net zo goed gelijk door kunnen zwemmen naar Nederland in plaats van bij Frankrijk te finishen.
In mijn eentje haal ik het dus op dit moment niet. Gelukkig biedt een estafette uitkomst. Met een team van 6 zwemmers zouden we kunnen rouleren en ieder steeds een uur kunnen zwemmen. Op die manier ben je met 3 of 4 keer zwemmen klaar. Voor mij is dat een volledig haalbare en totaal behapbare afstand schoolslag. En dus begon de zoektocht naar mede-schoolslagzwemmers die dit project met mij aandurven.
Mocht je geïnteresseerd zijn, laat dan hier even een berichtje achter of stuur mij een mailtje op marye.dirkx@gmail.com dan stuur ik je wat meer informatie.

Ik zal de voortgang met betrekking tot de schoolslagestafette hier proberen te documenteren, dus als je alleen maar geïnteresseerd bent in dit idiote project en totaal niet de behoefte hebt om zelf in zee te gaan liggen schoolslaggen dan ben je hier aan het juiste adres.

kanaalpoging 1

Een kanaaloversteek lijkt iets magisch. Je springt aan de ene kant in zee en komt er aan de andere kant weer uit. Op 07 augustus 2015 mocht ik een poging doen om van Engeland naar Frankrijk te zwemmen. Om 04:30 sprong ik vol goede moed van de begeleidingsboot om naar het startstrand te zwemmen. De boot kan niet helemaal bij het strand komen dus voordat je start moet je al een stukje zwemmen. Het is maar een klein stukje, maar omdat het donker is zwem je totaal blind. Eenmaal op het strand steek je je handen in de lucht, dan klinkt de scheepshoorn van je begeleidingsboot en je mag beginnen.
Ik was niet de enige die die dag mocht starten, met mij waren nog een stuk of 4 zwemmers die op dat moment, begonnen aan hun oversteek. Ik stond op het strand met mijn armen in de lucht. Naast mij stond een meisje. Er klonk een scheepshoorn en we deden allebei niks omdat we niet wisten wiens scheepshoorn het was. Daar stond ik met mijn handen in de lucht. Ik vroeg mij af of mijn boot mij of mijn in de lucht gestoken handen wel kon zien. Na een tijdje deed ik mijn handen maar naar beneden. Toen klonk er nog een scheepshoorn. Ik wist nog steeds niet of het mijn scheepshoorn was maar ik ben maar gestart omdat ik vond dat ik wel lang genoeg op het strand had gestaan.
Nog voordat ik bij de boot was begon de boot met varen. Dit gaf mij het gevoel dat ik helemaal niet vooruit kwam omdat ik maar niet naast de boot terecht kwam. De eerste voeding ging niet heel lekker. Ik zwom nog steeds achter de boot. Mijn beker werd aangegeven met een voedingsstok en zit vast aan een hondenriem zodat mijn begeleiders de beker makkelijk terug kunnen trekken als ik klaar ben met drinken. Doordat ik al achterde boot was had ik niet genoeg riem en kon ik de beker niet kantelen om te drinken. Na een paar pogingen heb ik het maar opgegeven en ben ik verder gezwommen. Dan maar geen eerste voeding.
Gelukkig werd het snel licht en begreep de kapitein dat het fijner is om niet achter de boot aan te hoeven zwemmen maar naast de boot. Het zien van de zonsopkomst terwijl je aan het zwemmen bent heeft iets magisch en zo kwam ik vrij makkelijk door mijn eerste moeilijke moment heen wat standaard op 1,5-2 uur ligt. Na 1,5 uur wil ik er uit, als ik de 2 uur maar voorbij ben gaat het altijd beter.
Na 2 uur begon mijn schouder op te spelen. Een blessure waar ik sinds 2 weken opeens last van had. Gelukkig had ik een ruime hoeveelheid pillen tegen allerlei soorten problemen op de boot achtergelaten met een briefje erbij welke pillen ik in welk geval wilde hebben. Er werden 2 pijnstillers in een stuk banaan geduwd en we konden weer door.
De schouder bleef wat zeuren en andere smaken en kleuren pijnstillers werden er bij gehaald.
Ik was het zat, ik had pijn en ik zat er doorheen. Mijn begeleidingsteam was fantastisch en heeft alles gedaan om mij te motiveren om door te zetten maar na 9 uur werd de pijn in mijn schouder te erg om mee door te zwemmen en heb ik besloten de poging te staken.
Op dat moment was ik er van overtuigd dat mijn arm geamputeerd zou moeten worden en dat mijn volgende sportieve doel een deelname aan de paralympische spelen zou zijn. Zo erg bleek het gelukkig niet gesteld. Het probleem blijkt een technisch probleem in mijn zwemslag te zijn (hoewel het mij een compleet raadsel is waarom dit probleem zich nu opeens moet profileren), mijn arm hoeft er niet af en ik mag daardoor niet meedoen aan de paralympische spelen.
Wat ik wel moet doen is mij niet geheel duidelijk. De ene zegt dit, de andere dat. Als ik niet zwem of een gewone 1,5 uurs training zwem dan heb ik nergens last van en denk ik zelfs dat het "over" is. Pas als ik 2 uur echt non stop doorzwem krijg ik pijn. De komende tijd zal vooral in het teken staan van een zoektocht naar een oplossing hiervoor.